آموزگار چند پایه

روابط عمومی قلب اداره و یا نبض یک سازمان است و خبرنگاران دیده بانان یک جامعه. بدین ترتیب ملاحظه می شود که چه در مباحث تئوریکی و چه در مباحث علمی، برای این دو نقش و جایگاه ویژه ای تعریف و تبیین شده است.

روابط عمومی را معمولاً حلقه ی ارتباطی بین جامعه و سازمان، و یا به عبارتی بهتر، حلقه ی ارتباطی مدیران با مردم می دانند. اما این تعریف بیشتر در کشورها و جوامع مترقی و پیشرفته کاربرد دارد نه در جوامعی که توسعه نیافته اند! در کشور ما نیز که در مرحله گذر از دوران سنتی به مدرنیسم قرار دارد و جزو کشورهای در حال توسعه به شمار می آید، روابط عمومی ها نتوانسته اند به جایگاه و شأن واقعی خود دست یابند.

اما آنچه که به عنوان یک کاتالیزور نقش روابط عمومی ها را برجسته ساخته و می تواند مسئولیت ها و اهداف و جایگاه روابط عمومی ها را در جامعه پررنگ و تعریف نماید، جامعه خبری و رسانه ای و تلاشگران این عرصه، یعنی خبرنگاران و روزنامه نگاران هستند.

به استثنای برخی موارد در جامعه ی ما، این ارتباط، رابطه ای ظاهری و از روی «اجبار» است. به گونه ای که مسئولین روابط عمومی بسیاری از ادارات و سازمانها، به خبرنگاران به دیده ی افرادی مزاحم، و متجسسّ نگاه می کنند و خبرنگاران نیز متقابلاً به مسئولین روابط عمومی، به عنوان حافظان متعصّب و کارکنان حامی اداره نگاه می کنند که از ارائه هرگونه اطلاعات مهم و منطقی که مورد نیاز مردم است خودداری می کنند و در برابر کار خبرنگاران سنگ اندازی می کنند.

1) اعتماد مردم نسبت به ادارات و تلاش شبانه روزی آنها برای رشد و توسعه و پیشرفت از بین رفته و عملکرد سازمانها و نهادها به نحو صحیح و قابل قبول، به مردم ارائه نمی شود و در صورت ارائه نیز چندان مورد استقبال و قبول مردم و باور آنها قرار نمی گیرد.

2) آسیب شناسی صحیح و نقد عالمانه در خصوص آفت ها، کم کاری ها، سهل انگاری ها و معایب سیستم های اداری، رفتار اجتماعی، و عملکرد مدیران صورت نمی گیرد و کارهای معیوب نیز در همان مدار کج دار و مریض گذشته دنبال می شود.

بنابراین، شناخت روابط سالم، آسیب شناسی وضعیت موجود برای تعمیق روابط منطقی و ضوابط کاری بین این دو نهاد ضروری می نماید. چرا که گاهی حبّ و بغض های متعصبانه، دوستی ها و دشمنی های شخصی، سبب شده تا واقعیت ها در زیر پرده ی این روابط ناسالم پنهان بماند و مردم به عنوان صاحبان اصلی جامعه و ادارات، از واقعیت ها بی خبر بمانند. گاهی دوستی شخصی و روابط خصوصی بین یک خبرنگار با یک مسئول روابط عمومی سبب می شود که نقصان ها، معایب، کم کاری ها و خطاها، که باید به اطلاع عموم برسد، به زیر ذره بین قضاوت نرفته و انعکاس نیابد. در حالی که «دانستن» این موضوع حق مردم بوده است.

از طرف دیگر غرض ورزی های شخصی بین یک خبرنگار و مسئول روابط عمومی یک اداره سبب می شود تا عملکردهای نیک و مهم، از دیده ها نهان مانده و به عرصه ی تلاش و امید و اعتماد بین مردم و آن سازمان لطمه وارد شود.

در هر صورت، این وظیفه اصلی مثلث طلایی «خبرنگار، مسئول روابط عمومی و مدیریت سازمانی» است که با شناخت آفت ها و خلاء های ارتباطی، به درمان این بیماری پرداخته و با تعمیق روابط و تبیین اصولی و منطقی وظایف و مسئولیت ها، راه را برای جامعه ای شاداب، مطلع، معتمد و قابل اعتماد، مشارکت جو و توسعه یافته باز کنند.